Hodowla Gołębi Rasy Niemiecki Wystawowy

stdarek


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Szablony stron



Niemiecki Wystawowy (niem. Deutsche Schautauben):

Pochodzenie:

Wyhodowany na przełomie wieku z pięknych gołębi pocztowych i spokrewnionych ras, poprzez celny dobór i selekcję w Niemczech.

Wrażenie ogólne:

Sylwetka krótka, silna, zgrabna o kształcie klinowym, tułów noszony prawie poziomo, o pięknie opływowej linii, tworzy harmonijną całość, usposobienie żywe, chętny do latania, charakter gołębia pocztowego lecz uszlachetnionego.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:

Nad oczami szeroka, w kierunku końca dzioba zwężająca się klinowato. Dziób i czoło tworzą regularną stałą linię, słabego łuku z najwyższym punktem nad okiem, przechodzi ona dalej w zaokrągleniu i łączy się z szyją. Delikatny rasowy profil, lekko wyciągnięty, nie powinien robić wrażenia zbyt zaokrąglonego.

Oczy:

Duże, troszkę wystające, bardzo wyraziste i błyszczące o ciemnoczerwonej tęczówce. Białe mają oczy ciemne, pstre; zgodnie z kolorem upierzenia, ciemne lub ciemnoczerwone oczy.

Brew:

Powinna być delikatna, wąska, równomiernie rozwinięta, od jasnoszarej do białawo zabarwionej.

Dziób:

Średnio długi, mocno osadzony, proporcjonalny, pełny, tępy, dobrze zamknięty, przedłużenie przecięcia dzioba, powinno przechodzić przez środek oka. Dziób czarny, bardziej lub mniej rogowo zabarwiony przy jasnych kolorach upierzenia i przy czysto czerwonych, jasny u białych, u pstrych zgodnie z rysunkiem jasny lub ciemny. Brodawka nosowa, delikatna, mocna i gładko przylegająca, nie powinna wystawać poza linię łuku głowy, winna być długo wyciągnięta i na biało upudrowana i mieć lekki wykrój w kształcie serca.

Szyja:

Przy ramionach szeroka, mocno osadzona, zwężająca się w kierunku głowy, dumnie podniesiona, z ładnie zaokrąglonym gardłem, bez jakiejkolwiek wypukłości na szyi (pijaka).

Pierś:

Szeroka, wypukła.


Plecy:

Tułów krótki i krępej budowy, nie gruby i nie sprawiający wrażenia ociężałego, o postawie prawie poziomej, do tyłu biegnący w kształcie klina, bardzo pełny, zgrabny, tylko lekko opadający.

Skrzydła:

Barki lekko wystające, robią wrażenie gotowości do lotu, dobrze zamknięte, z szerokimi lotkami, noszone na ogonie, plecy muszą być dobrze przykryte.

Ogon:

Krótki, wąski, troszkę wystający spod skrzydeł.

Nogi:

Średnio długie, nieopierzone, uda widoczne od połowy, pazurki w kolorze dzioba.

Upierzenie:

Dobrze rozwinięte, gładkie, mocno przylegające.

Rodzaje kolorów:

Niebieskie z czarnymi pasami, niebieskie bez pasów, niebieskiegroch, ciemne, ciemnogroch, ciemne z obwódki. Jednokolorowe: czerwone, czerwono-płowegroch i czerwono-płowe z obwódką, czarne, białe, żółte. Żółto-płowygroch, niebiesko-płowy, czerwono-płowy, skowronkowy, żółto-płowy; niebiesko-siwy, czerwono-siwy, żółto-siwy; czarnytiger, niebieskitiger, czerwonytiger, żółtytiger; pstry we wszystkich kolorach.  

Wszystkie kolory powinny być czyste i równomiernie występować. Kolor podstawowy powinien rozciągać się przez cały korpus, łącznie z plecami, brzuchem i udami. Pasy wąskie, przechodzące, dobrze od siebie oddzielone o intensywnym kolorze. przy niebieskogrochowych powinien być możliwie równomierny rysunek obrazu skrzydła. Ciemne mają ciemny kolor podstawowy z jaśniejszym brzuchem i przebarwionymi udami. Obraz skrzydła powinien wykazywać możliwie równomierny ciemny grochowy rysunek. Zarówno ciemny groch jak i z obrzeżem każde pióro na tarczy skrzydła powinno być otoczone ciemnym brzegiem. Rozciągnięcie obwódek na brzuch lub uda to zaleta. Przy kolorach mniej intensywnych należy zwrócić uwagę na jasny, czysty kolor podstawowy i na skrzydłach. Skowronkowe maja na piersi kolor ochry. Przy siwych musi być rysunek pasów. Tigrowate na kolorowym tle równo zaznaczone na biało, możliwie równomierne rozdzielenie koloru. Ogon i lotki kolorowe. Pstre powinny wykazywać rysunek w podziale możliwie 1:1. Gołębie o pojedynczych białych lub kolorowych piórach nie są uważane za pstre albo tigry.

Duże błędy:

Zbyt ociężała, duża, długa, ciężka lub zbyt mała i filigranowa figura, zbyt niska lub zbyt wysoka – zła postawa. Gruba, toporna twarz, brak wypełnienia klinu, zbyt mała wysokość wierzchołka głowy, zapady za dziobem, dziób zbyt słaby lub zbyt ostry. Za krótkie nosówki, blade nosówki, otwarte nosówki. Zbyt ciemna, żółtawa, niebieska, owalna lub gruba brew. Zbyt gruba szyja, łabędzia szyja, kark, za szeroki ogon, oprócz innych błędów AAB jeszcze; typ gołębi lotowych, wąska, szpiczasta pierś, mała waga ciała, kanciasta głowa, inny kształt głowy, otwarty dziób, za mocna nosówka, guz szyjny (pijak), silny kark, pełne podgardle, braki w upierzeniu, żabot, żyła (wama); białe, żółtawe, bezbarwne oczy, oczy ciemne poza białymi i pstrymi, czerwona krew, białe plecy.

Uwagi do oceny:

Kształt głowy – postawa – głowa - dziób i nosówki - kolor upierzenia - ogólny wygląd.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 9

Wydanie 2001

 

Copyright C 2016 Paweł Wcisło. Wszelkie prawa zastrzeżone.